سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور

به گزارش روابط عمومی اداره منابع طبیعی و آبخیزداری شهرستان سمنان جهان طبیعی همچون آزمایشگاهی بی‌انتهاست و کودکان دانشمندان ذاتی و خودانگیخته‌ی این آزمایشگاه‌اند. آن‌ها عاشق تجربه‌ کردن‌ هستند: ببینند، بو کنند، بشنوند و بافت‌ها را لمس کنند.آموزش طبیعت‌‌محور برای این گروه سنی در بستر طبیعت باید صورت گیرد.کودکانِ ما ناظران آینده‌ی زمین هستند و برای اینکه انسان‌هایی علاقه‌مند به حفاظت از محیط‌زیست پرورش یابند، ابتدا باید حس عشقی عمیق در آن‌ها به وجود آید، سپس این احساس درون آن‌ها نهادینه شود. تنها راهی که کودکان را قادر می‌سازد در طبیعت احساس علاقه و راحتی کنند، این است که درها را باز کنیم و به آن‌ها اجازه دهیم در شگفتی دنیای طبیعی گردش کنند.

آرتور ریچارد لوو، روزنامه نگار و نویسنده ی هفت کتاب درباره ی پیوند خانواده، طبیعت و جامعه، و مدیر و یکی از بنیاد گذاران شبکه ی کودکان و طبیعت،

به گزارش روابط عمومی اداره منابع طبیعی و آبخیزداری شهرستان سمنان در کتابش به نام "آخرین کودک در میان درختان، نجات کودکان از اختلال کمبود ارتباط با طبیعت " اشاره می کند که حس جدایی از طبیعت به طور بنیادی در کودکان اثر می گذارد. به باور او، این جدایی به سلامتی جسمی و ذهنی آن ها آسیب می رساند. لوو، اصطلاح “اختلال کمبود ارتباط با طبیعت” را برای توصیف این پدیده به کار برده است. ریچارد لوو نیز در کتاب خود به این نکته اشاره می‌کند که دور نگهداشتن کودکان از طبیعت باعث اختلال رفتاری زیادی در آنها شده است. وی در این کتاب به تفصیل، عواقب منفی پرهیز از فعالیت جسمانی و پرورش کودکان در چارچوب‌هایی بستهرا تشریح می‌کند و می‌‌افزاید: «لمس نکردن طبیعت در کودکان امروزی بحرانی است که باید آن را جدی گرفت.»