سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور

علی حسین امینی رئیس اداره جنگلداری و جنگلکاری اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری چهارمحال و بختیاری در گفتگو با خبرنگار پیام طبیعت اظهار داشت: راهكارهاي مختلفي براي جلوگيري از تخريب منابع طبيعي پيشنهاد مي شود، اما يكي از مؤثرترين راه ها براي ممانعت از قطع جنگل ها و کاهش قاچاق چوب و صدمات جبران ناپذير به طبيعت، ترغيب علاقه مندان به زراعت چوب و بهره برداري از آن در صنایع چوبی است.
وی افزود: در واقع زراعت چوب فرصت تازه‌اي براي تنوع‌بخشي به درآمد و توليدات كشاورزي محسوب مي شود به گونه ای که مي توان از راه قانوني و با بهره وری مطلوب، درآمدزايي داشت، همچنين چوب مورد نياز بازار را تامين كرد و صدمه به جنگل هاي استان را به كمترين ميزان ممكن رساند. 
امینی ادامه داد: زراعت چوب به معنای کشت گونه‌های سریع الرشد درختی است که با اهداف اقتصادی چون استفاده بهینه از منابع آب و خاک، صرفه‌جویی ارزی به منظور جلوگیری از واردات چوب، کاستن فشار بر عرصه‌های طبیعی جنگلی، ایجاد اشتغال، کمک به حفاظت و صیانت پایدار از منابع جنگلی و تأمین نیاز سلولزی صنایع پایین دستی چوب، توسط زارعین انجام می‌شود. 
وی اضافه کرد: سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور به منظور کاهش این فشار مضاعف به جنگل ها، سیاست های تولید چوب را از گونه های چوبده از جمله صنوبر، اوکالیپتوس، چنار و ... در دستور کار دارد، و به طبع آن در استان های دارای پتانسیل کشت و توسعه برنامه های حمایتی از جمله تحویل نهال دولتی، اعطای تسهیلات، ارائه خدمات فنی مشاوره ای و کارشناسی به این طرح ها پیگیری می گردد.
امینی اضافه کرد: مهم ترین گونه پیشنهادی جهت کشت و بازار پسندی در زراعت چوب، گونه پاپیلوس آلبا (populus alba) یا به زبان محلی «کبوده» می باشد.
امینی گفت: گونه دیگری همچون پاپیلوس نیگرا(populus  nigra) یا «صنوبر» نیز از جمله گونه های قابل توسعه در استان می باشد که به دلیل ویژگی‌های منحصر به فرد مانند سرعت رشد بالا، سهولت در تکثیر و فراوانی گونه‌های مختلف جهت زراعت و تولید چوب مورد توجه قرار گرفته است، به گونه ای که در یک دوره 8 تا 10 ساله می توان به تولید حدود 400 تن در هکتار رسید.
وی تصریح کرد: در هر هکتار از اراضی استان متناسب با نوع مصرف حدود 5  تا 10 هزار نهال یا قلمه قابل کشت است.
وی مزایای زراعت چوب در مقایسه با سایر محصولات کشاوزی را، کاهش هزینه های نیروی انسانی و نهادهای موردنیاز از قبیل نیروی کارگری، سم و کود و سایر هزینه های مربوط به کاشت، داشت و برداشت و همچنین امکان استفاده از پساب ها و آب مازاد فاضلاب شهری بیان کرد.
امینی ادامه داد: استفاده از اراضی که کشت سایر گونه های زراعی در آن با محدودیت صورت می گیرد از جمله اراضی قانونی حاشیه رودخانه ها و مسیل ها، بهترین محل برای زراعت چوب بشمار می رود.
امینی با اشاره به اینکه زراعت چوب یکی از عملیات کشاورزی بلند مدت محسوب می شود ادامه داد: کشت تلفیقی آن و تولید قلمه و نهال همزمان با کشت صنوبر از جمله راهکارهای درآمدزایی کوتاه مدت این نوع زراعت محسوب می گردد. 
وی مهم ترین موانع و محدودیت های تولید چوب در استان را عدم توانایی مالی کشاورزان به علت بلندمدت بودن سوددهی و شیوع آفات و بیماری ها طی خشکسالی های اخیر و آسیب به زیرساخت های بیشه ها و قلمستان های زراعت چوب برشمرد.
امینی اضافه کرد: شپشک و سوسک های چوب خوار و برگ خوار از شایع ترین آفات در نهالستان ها و مزارع صنوبر استان می باشد که ضعف درختان این موضوع را تشدید می کند.
وی ادامه داد: طی سال های گذشته یک هزار هکتار از مزارع چهارمحال و بختیاری به زراعت چوب اختصاص یافت که به علت خشکسالی های پیاپی و کاهش منابع آبی این میزان کاهش یافته است.
وی با بیان اینکه امکان کشت در تمام مناطق استان فراهم است اضافه نمود: بیشترین مساحت توسعه زراعت چوب در شهرستان های فارسان، کیار، کوهرنگ و سامان قرار دارد.